Cienki - Biotyp

Zagadnienia dotyczące deficytu tkanek przyzębia – występujące u pacjenta tzw. cienkie dziąsła lub cienka kość – są we współczesnej ortodoncji fundamentalne dla prognozowania efektów leczenia.

• 
• 

Cienkie i delikatne dziąsła dla lekarza ortodonty zazwyczaj zwiastują problemy, ponieważ mogą utrudnić lub uniemożliwić bezpieczne ortodontyczne przesunięcie zębów .

Pacjent nie zawsze zdaje sobie z tego sprawę , że wyniku działania sił ortodontycznych na zęby, które są umieszczone w delikatnych, podatnych na uszkodzenia tkankach, może dojść do osłabienia zakotwiczenia zębów w zębodołach lub odsłonięcia ich korzeni , czyli recesji dziąsłowych.

Tzw. cienki morfotyp tkanek, który stwierdza się u około 25% populacji, należy do szczególnie ważnych składowych rozpoznania ortodontycznego oraz prognozy i planowania zabiegów chirurgicznych wspomagających leczenie ortodontyczne.

Wady polegające na dużych dysproporcjach pomiędzy szczęką a żuchwą często łączą się z wrodzonymi wadami tkanek miękkich jak cienki biotyp, zwężenie strefy dziąsła lub nieprawidłowe położenia wędzidełek warg i policzków lub języka.

Współistniejące wady zębowe ( obroty, stłoczenia, wychylenia) mogą wiązać się z defektami nie tylko tkanek miękkich ( recesje), ale również z brzeżnymi uszkodzeniami kości zębodołowej.

Celem leczenia tego typu wad jest nie tylko poprawa estetyki ( na czym najbardziej zależy pacjentom), ale przede wszystkim odtworzenie i zachowanie prawidłowych tkanek przyzębia.

W przypadku występowania u pacjenta tzw. cienkich dziąseł proponuje się obecnie pogrubienie tkanek w miejscach, gdzie w następstwie przesunięć ortodontycznych może dojść do wystąpienia recesji dziąsłowych.

Zęby przesuwane w kierunku, gdzie występuje najcieńsza tkanka, mogą spowodować jej nieodwracalne uszkodzenie.

Następstwem takiej sytuacji może okazać się utrata jednej ścianki zębodołu – ząb pozostanie jak leżący w piórniku ołówek – utrzymywany z jednej strony jedynie przez cienkie dziąsło.

Aby zapobiec takiemu stanowi, staramy się tkanki podporowe zęba pogrubić przed założeniem aparatu.

Można to wykonać wykorzystując tkankę własną pacjenta albo wprowadzając pod śluzówkę gotowe substytuty kolagenowe.

Pogrubienie dziąsła można przeprowadzić z wykorzystaniem tkanki własnej pacjenta lub zastosować substytuty kolagenowe lub fibrynowe.

Złotym standardem w procedurach pogrubiania tkanek miękkich jest wykorzystanie podnabłonkowej tkanki łącznej, pobranej z podniebienia. Nie zawsze jest to zabieg komfortowy dla pacjenta, ponieważ wymaga wytworzenia drugiego pola zabiegowego.

Natomiast coraz większym zainteresowaniem cieszą się resorbowalne matryce kolagenowe , które stanowią rusztowanie dla odtwarzających się tkanek.

Cennym uzupełnieniem procedury pogrubiania tkanek stały się ostatnio uzyskiwane z krwi pacjenta osoczowe czynniki wzrostu PRP i PRF, z którymi łączy się duże nadzieje.

Promują one bowiem tworzenie się i proliferację naczyń krwionośnych oraz fibroblastów w miejscu ubytku tkankowego.

Prawidłowe i zdrowe dziąsło to tkanka przyzębia, która znacząco może wpłynąć na długofalową prognozę odnośnie efektów leczenia ortodontycznego. Stabilne i nieruchome położenie dziąsła wokół zęba stanowi ochronę przed ponownym tworzeniem się recesji lub rozwojem zapalenia. Zapewnia także prawidłową funkcjonalność brodawek dziąsłowych. Stąd zalecenia, aby przed rozpoczęciem leczenia ortodontycznego, zakładającego działanie sił działających na cały kompleks zębowo – dziąsłowo – kostny, zapewnić jak najlepszy stan wszystkich tkanek poddawanych terapii.